Relaties

Als het op relaties aankomt, ben ik niet zo goed in het maken van de juiste partnerkeuze. Gelukkig waren het er niet veel, maar ik lijk toch te gaan voor de verkeerde types (al waren er wel een paar uitzonderingen, in ieder geval eentje!).

Ondanks dat ik een vrouw ben, heb ik toch ook last van het reddertjes of prins(es) op het witte paard syndroom. Als er een man is die gered moet worden, verzorgd, weer opgelapt moet worden, dan ben ik zo dom om er mee aan de slag te gaan.

Maar goed, Alexandra betekent dan ook "redder van de mannen"!

Van tijd tot tijd breekt me dit echter op. De jongen waarmee ik mijn langste relatie ooit had, kon zich niet binden, totdat ik een einde aan de relatie maakte! Toen was hij er plots klaar voor en ontwikkelde zich tot stalker.

En nu heb ik hetzelfde weer. Ondanks dat ik duidelijk keer op keer aan gaf wat er aan de hand was, waar ik moeite mee had en zelfs voor in relatietherapie ging, geloofde hij het pas toen ik een punt zette achter de relatie.

Het trieste is dat, wat ik ook doe om hem duidelijk te maken waarom ik 1,5 jaar geleden een punt heb gezet achter onze relatie, hij blijft het weer blokken uit zijn geheugen en vraagt zich telkens opnieuw af wat er mis ging.

Maar natuurlijk gaat het ook dit keer weer verder. In plaats van zich op ons kind te richten en daar alle energie in te steken, besluit hij vanaf dag één om die energie te steken in het treiteren en stalken. Ik had al een tijdje door dat hij achter mijn rug mijn laptop doorzocht (ik heb hem nog hier laten wonen totdat hij iets anders had) en ook mijn telefoon. Daar ik niets te verbergen had - het is echt zijn eigen stomme schuld dat het uit is en er is echt geen ander in het spel - liet ik hem zijn gang gaan in de hoop dat hij er op die manier wel rust in zou vinden en de situatie zou leren accepteren. 

Het trieste is dat ik hem uiteindelijk toch maar helemaal uit mijn woning moet weren en dat doe ik dus sinds ongeveer een maand.

Toen was er eindelijk die druppel die voor mij de emmer deed overlopen.

Hij betaalt geen allimentatie, want hij heeft niets. Daar doe ik niet moeilijk over. Maar hij wil ook te pas en te onpas zijn kind zien, en dan wel in mijn huis.

Nog steeds wil hij alles controleren en mij het liefst opsluiten en weghouden zodat ik geen leven heb buiten ons kind en hem.

Het klinkt misschien dramatisch, maar nu ik met deze blog bezig ben, kom ik er achter dat hij een maand geleden mijn telefoon heeft gepakt en daar mijn gesprekshistorie met een vriend van mij die ik al jaren niet meer heb gezien, maar wel via whatsapp spreek, heeft doorgestuurd naar zijn gmailaccount! De fout die hij maakte is dat te doen via mijn gmailaccount, want anders kan het natuurlijk niet. Sindsdien doet hij ook nog vreemder dan anders.

Nu weet ik waarom! 

Het lijkt er ook op dat hij mijn Facebookaccount probeert te hacken, want sinds een week of 3 heb ik hem daarop geblokkeerd. Ik was het zat om steeds te horen te krijgen wat ik om "xxxx uur" nog op Facebook deed en met wie ik zat te chatten via FB. Hetzelfde geldt voor Whatsapp! Hij weet precies wanneer ik online ben geweest en wie er gelijktijdig online was etc. En daar maakt hij hele verhalen rond.

Dan vertelt hij mij dat ik toch wel genoeg andere dingen te doen heb dan dat. 

Op een keer belde hij me zelfs op via de vaste telefoonlijn om te zeggen dat ik nu echt aan de slag moest in mijn huishouden, want ik had de hele ochtend nog niets anders gedaan dan op Facebook chatten met iemand anders volgens hem.

Hij was verbaasd dat ik de hoorn erop gooide! Het was volgens hem goed bedoeld!

De afgelopen 1,5 jaar heb ik op mijn tenen gelopen om er maar voor te zorgen dat de verstandhouding goed bleef, voor ons kind. Alles behalve een vechtscheiding. Hij mocht haar iedere dag komen bezoeken, voor ons kind! Maar wat hij kwam doen was mij bespioneren en zorgen dat er niemand anders in de buurt kwam.

Ik heb het gehad! Ben er helemaal klaar mee!

Het is tijd voor een plan van aanpak... maar wat... Eens heel goed over nadenken en een nachtje over slapen...